«Αι Ειδοί του Μαρτίου» μας

1.Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις άριστα και λεπτομερώς την ιστορία των Ρωμαίων και συγκεκριμένως και ειδικώς τα αφορώντα στη δολοφονία του (Γάϊου)  Ιουλίου Καίσαρα (τη 15η Μαρτίου του 44 π.Χρ.), του στρατιωτικού, πολιτικού, συγγραφέα και δικτάτορα, που ονομάστηκαν «Αι Ειδοί του Μαρτίου» (σας θυμίζει τούτο τα σημερινά γεγονότα στη Λιβύη κυρίως και στίς λοιπές  χώρες της Αφρικής;), αφού πλησιάζει πολύ η ημέρα του θανάτου του (15 Μαρτίου) αλλά συγχρόνως και οι κρίσιμες, τωρινές ημερομηνίες 11και 24- 25 Μαρτίου, οπότε θα αποφασισθεί στις ευρωπαϊκές, κοινοτικές Βρυξέλλες και θα κριθεί το (οικονομικό και το πολιτικό) μέλλον – η τύχη και της χώρας μας.

Και βέβαια ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου δεν είναι σύγχρονος καίσαρ, αν και διαθέτει και ασκεί ιδιόρρυθμα πάμπολλα δικαιώματα, ως κυρίαρχος κάτοχος του αξιώματος του πρωθυπουργού στο εδώ πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα αξιών και δικαιωμάτων της χώρας μας, με βάση και το Σύνταγμα – «κουρελού», που ισχύει στα τελευταία 16 χρόνια και ύστερα, με τις τροποποιήσεις του αρχικού κειμένου του 1975 από τον πατέρα του, τον Ανδρέα. Ακόμα, δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη του (Γάϊου) Ιούλιου, Καίσαρα και του σημερινού Πρωθυπουργού της Ελλάδας, αφού, ο μεν Ρωμαίος στρατιωτικός κ.λ.π. διακρίθηκε επανειλημμένως σε κρίσιμες μάχες πολέμου, σε συνωμοσίες και εμφύλιους σπαραγμούς, ενώ Γ.Α.Π. ξεχώρισε απλώς, τελικά γιατί επιβλήθηκε μεταξύ πολλών άλλων, ως μοναδικό, πρόσφατο δε (του 21ου αιώνα), παράδειγμα πολιτικού, σε δημοκρατική χώρα, (η οποία είναι και η πατρίδα της Δημοκρατίας) και έτσι… « τρίτωσε το κακό», δηλαδή να πρωθυπουργεύει, αλλεπαλλήλως και σχεδόν συνεχώς και τρίτη γενιά γόνων της ίδιας οικογένειας. Επίσης, κατόρθωσε , αντιθέτως, ο νυν Πρωθυπουργός, να επιβληθεί τέτοια οικονομική αφαίμαξη εισοδημάτων, ώστε να δυστυχούν, ταυτοχρόνως- συγχρόνως, τόσο οι άνθρωποι όσο και οι αριθμοί, διαψεύδοντας τον πρώτο Γεώργιο (τον παππού του) Παπανδρέου Α’, αλλά και τον Παπανδρέου Β’ (τον πατέρα του), καθώς τα «υπερήφανα γηρατειά» του, ζουν πλέον ή καλύτερα επιβιώνουν απλώς αλλά αισθάνονται πολύ ταπεινωμένα  και με μόνιμα παθητικόν προϋπολογισμόν- απολογισμόν, όντας σε απόγνωση.

2. Δεν γνωρίζω τι θα γίνει τελικά στις Βρυξέλλες, στην όμορφη πρωτεύουσα του Βελγίου (με τον πολύγλωσσο, με τον διφυλή και με τον διγενή, ιδιόρρυθμο πληθυσμό του), όπου πανηγυρίζουν οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας τους, επειδή δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν για τον σχηματισμό κυβερνήσεως από τα δύο, σχεδόν ισοδύναμα, κόμματα. Και έτσι γιόρτασαν κιόλας τα πρώτα γενέθλια της ακυβερνησίας τους (οι τυχεροί!!), με πρόσφατες καρναβαλικές μεταμφιέσεις σε… κότες. Η αχρησία του θεσμού αποδεικνύει και την προϊούσα αχρηστία, όπως και την κάκιστη σχέση και τον χαλαρότατο δεσμό μεταξύ του λαού και της κυβερνήσεως, όπως συμβαίνει, άλλωστε, διεθνώς και σιγά – σιγά και στην Ελλάδα.

3. Ελπίζω να μην υπάρξουν δυσμενέστερες καταστάσεις, για τη χώρα μας και τον λαό της, γιατί δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια αντοχής, υπομονής και ανοχής τους.

Ας πάρει το μήνυμα «ο εξ απογραφής» (λόγω επιθέτου και της ονειρώδους και θεληματικής επιμονής της μητέρας του) Πρωθυπουργός. Και ας αγνοούν και οι δύο, ακόμα και την ορθή χρήση της νεοελληνικής γλώσσας!!

Δεν υπάρχει πλέον καιρός. Ας φοβηθεί ο Γ.Α.Π., επιτέλους, «τας Ειδούς του Μαρτίου» (που συμπίπτουν με τον φετινόν εορτασμόν της εθνικής γιορτής μας).

Ας μη συμβεί πάλι, π.χ. «στάση πληρωμών» (βλέπε στην «Οικονομική» της «Καθημερινής» της Παρασκευής, 4/3/2011 σελ.23) ούτε και λίγων στιγμών της ημέρας.

Ας προσέξει ο Γ.Α.Π. τους δυσμενέστατους οιωνούς, ώστε να μη χρειαστεί ένας καινούργιος ποιητής όπως υπήρξε ο Κ. Π. Καβάφης, ο οποίος στιχούργησε ( στην κρίσιμη επίσης χρονιά του 1911) ποίημα με τον αυτόν τίτλο (: « Μάρτιαι Ειδοί) και ούτε πρέπει να αγνοεί τους όποιους ανήσυχους, τίμιους Αρτεμίδωρους, όταν τον μεταφέρουν κρίσιμα και σπουδαία μηνύματα, για τα περιβόητα «Μνημόνια» κ.τ.λ.

Άλλωστε, δεν ταιριάζει στην εποχή μας να φέρεται ως αγέρωχος ηγεμόνας, χωρίς να συμβουλεύεται τα μέλη της κυβερνήσεώς του ( αφού «Πρωθυπουργός», εξάλλου, πάει να πει απλώς πρώτος Υπουργός μεταξύ ίσων Υπουργών.) Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα καταλάβει γιατί μένει τελικά ολομόναχος συχνά όποιος αρέσκεται να αποφασίζει κυριαρχικώς και αποκλειστικά μόνος ή να δέχεται και να ακούει μονάχα όσους επιδιώκουν να είναι σκόπιμα υμνητές του, πολύ περισσότερο αφού υποσχέθηκε ρητά, ο ίδιος, ότι θα διάλεγε για συνεργάτες του κ.λ.π τους άριστους και όχι μονάχα τους αρεστούς κόλακες. Στη δεύτερη περίπτωση ο οιοσδήποτε ηγέτης συνδυάζει μέχρι και συνταυτίζει το μέλλον τούτου και της πολιτείας, οπότε έχουμε «αρχήν ενός ανδρός», όπως – δυστυχώς- συνέβαινε και στην αρχαία Αθήνα, ακόμα και στην εποχή του Περικλή, ο οποίος, όμως, ήταν αναμφισβήτητα χαρισματική προσωπικότητα και όχι ηγετίσκος μιας οποιασδήποτε συνηθισμένης σειράς των απειράριθμων μετριοτήτων.

Τέλος, για να γίνεται σεβαστός και υπολογίσιμος κάποιος ηγέτης (έστω και μικρής χώρας, όπως είναι π.χ. η Ελλάδα) απαιτείται να είναι αξιόλογος, συγκροτημένος, με πολλά προσόντα, ψυχικά και πνευματικά ( όπως λ.χ. ο Ελευθέριος Βενιζέλος). Το σθένος , το ήθος, η αξιοπρέπεια και η εργώδης προσπάθειά του χρειάζονται οπωσδήποτε.

Άλλωστε, το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς και τα κράτη, αφού, σύμφωνα με τον μέγιστο ποιητή μας:

«Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν
δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα
μετριέται καὶ τὸ αἷμα.»

(Κωστής Παλαμάς)…